Chciałabym podzielić się z wami tekstem, który ktoś napisał na jednym z internetowych forów. Dużo z treści tego listu zgadza się z tym, co czuję, z tym co sama mam w głowie. Warto przeczytać, nawet jeżeli jest się na innym etapie rodzicielstwa, warto podglądnąć, jaką drogę ktoś inny przeszedł w swojej ewolucji macierzyństwa. 

"List dojrzałej matki do młodej matki

...napisałam do niecierpliwych matek na jednym z forów.

 
jestem na tym forum od bardzo dawna.
czytam większość wątków.
obserwuję cię, każda młoda mamo, najczęściej mamo pierwszego dziecka, która pragniesz usamodzielniać swoje kilkumiesięczne niemowlę, która chcesz, by samo zasypiało, która oddajesz swoje dziecko na noc dziadkom, ciociom, wujkom, która tęsknisz za życiem towarzyskim, która masz poczucie uwiązania, związania, mamo, dla której macierzyństwo staje się czasem opresją nie do zniesienia.

nie, nie potępiam cię.
rozumiem cię, jak nikt inny.
też pragnęłam, aby moje dzieci szybko urosły.
też oddawałam je dziadkom i rzucałam się w wir towarzyskich przyjemności-zaległości.
też tęskniłam za spokojnymi nocami, za czasem dla siebie, za sobą w ogóle.
wszystko to dostałam bardzo szybko. dziewczynki urosły, zajęły się sobą, ja sobą.
zrobiło się spokojnie. świat się ułożył.

i pojawiła się amelka. wywróciła najpierw mój świat do góry nogami, a później złożyła wszystko, emocja po emocji, uczucie po uczuciu w stabilną konstrukcję Tego, Co Ważne.

pojawiła się dwanaście lat po najstarszej, siedem lat po średniej.

nikomu nie chcę jej podrzucać, oddawać na noc, nie chcę życia towarzyskiego jej kosztem, nie tęsknię za kinem, za teatrem, za sobą.
dojrzałam do tego, by poczuć, że ona to ja, a ja to ona.

noszę amelię w chustach, przytulam, karmię piersią. niczego nie ograniczam: ani głasków, ani dotyków, ani swoich piersi.
ma mnie całą.
pozwalam jej leżeć na mnie, wtulać się we mnie, pozwalam jej spać na moim brzuchu.
pozwalam jej także płakać, bać się samotności, oddalenia ode mnie.
pozwalam jej czuć ból i staram się rozumieć ten ból.
pozwalam jej na gorszy humor.

wiem, że kiedy płacze, nie jest złośliwa.
jest czasem nieszczęśliwa: kiedy na chwilę muszę wpaść do szkoły po zaliczenie, kiedy muszę zostawić ją z ojcem i z kwintesencją siebie zamkniętą w butelkach.
ale 120 mililitrów mamy nie uspokaja dziecka.
dziecko uspokaja mama.
bo ja to amelka, a amelka to ja.
fantastyczna kilkumiesięczna symbioza.

wkrótce pojawią się pierwsze ząbki i pierwsze kroczki.
powie: mamo, tato, boję się i kocham.

za chwilę do_rośnie bardziej.

pójdzie do przedszkola. będzie recytować wiersze o mamie i tacie. będę z niej dumna.

później wpadnie w wir szkolnej opresji.
kiedy skończy trzecia klasę podstawówki, na zawsze zacznę tracić amelię. to jest ten moment, kiedy dziecko zaczyna po raz pierwszy szukać innych autorytetów.
kiedy skończy czwartą klasę, dostanie okres.
kiedy pójdzie do gimnazjum, nie za moimi ramionami zacznie tęsknić.
kiedy będzie w liceum... wolę nie myśleć.
na studia wyjedzie do np. toronto. albo jeszcze dalej.
czy wróci?
to tylko jeden z milionów możliwych scenariuszy.

kiedy będzie miała dwadzieścia osiem lat, chciałabym, żeby umiała powiedzieć: mamo, tato, boję się, kocham.

teraz cieszę się każdą chwilą z nią.
każdym płaczem.
każdą nieprzespaną nocą.
każdym spojrzeniem na nią i w nią.
każdym uśmiechem też się cieszę. każdą nową umiejętnością. każdym gramem wagi in plus.

wiem, teraz, młoda mamo, pomyślisz, że jestem starą marudą.
wiem też, że zmienisz zdanie za dwanaście lat (a może wcześniej), kiedy urodzisz późne dziecko. w lecie swoich dni, w przededeniu jesieni.

spotkało mnie bardzo piękne macierzyństwo."

                                                                                                      (Skopiowane za zgodą autorki)

--------------------------------------

Zapraszam do podzielenia się odczuciami w komentarzach.

Gdyby dać Jagodzie kawałek owoca, jabłko, gruszkę, banana, obrane winogrono, wypuści go z dłoni i cofnie ręce, żeby pod żadnym pozorem tego nie dotknąć , jakby mokra, chłodna struktura owoca wywoływała w niej awersję. Nie mam pomysłu, jak nauczyć ją gryzienia, jak nauczyć ją przyjemności owocowego miąższu w ustach.

Jedzenie nie jest jej drugą naturą, poza mlekiem z piersi nie ma entuzjazmu do innych dań.

Nigdy jeszcze nie otworzyła buzi na widok łyżeczki z dobrodziejstwem, czymkolwiek ją raczę, muszę jej to wsuwać między usta. Jeżeli jej zasmakuje, przełknie i nie protestuje, ale zwyczajnie nie ma odruchu otwierania ust na sygnał "zbliża się łyżeczka". W wypadku, gdy jej smakuje, przełknie w porywach 4 kęsy. Jeżeli jej nie smakuje, nie zjada nic. Najczęściej jej nie smakuje.

Bywa, że nawet nie sprawdzi, jaki ma stosunek do oferty kuchni. Niemal codziennie zdarza się, że Jagodysia wydaje się być wilczo głodna, ale na widok obiadu dostaje nagłego zacisku szczęki, nawet nie spróbowawszy, czym ją chcę pokrzepić, odmawia jedzenia, jakby sam wygląd ją odrzucał.

*

Z prababcią.

Z mamą.

jest pogodna jak wiosna.

Ma śliczny, kremowy głos, który nie wchodzi nigdy w drażniące, wysokie tony. Dziecko, którego gaworzenie sprawia fizyczną przyjemnosc dla uszu. 

Śmieje się niskim, lekko zachrypniętym głosem. Posiada magię przyciągania, każdemu chce się uśmiechac razem z nią.

Z radości mruży oczy tak, że błyszczą jedynie wąskie przecinki nad jej policzkami.

Pełza stylem na rannego partyzanta, ciągle nic sobie nie robiąc z naszego namawiania, aby ruszyła w sposób klasyczny.

Jej puchowe ciałko jest ciągle w ruchu.

Zatrzymuje się często na podłodze, kładzie się na boku i rozgląda. Nóżka uniesiona lekko do góry dla utrzymania balansu, tułów podparty na łokciu. Ta jej rzymska biesiadna pozycja, którą sobie ukochała, rozbraja nas od kilku miesięcy.

Czuję imperatyw intensywnego obfotografowania jej w tej pozycji , albowiem niebawem czas przeminie i już nigdy nie będzie tak rozkosznie polegiwac na boczku. A to jest takie tylko jej.

Ma śliczny nieodkształcony owal głowy. Powolutku, bardzo powolutku obsypujący się meszkiem włosia, najbardziej miękkiego włosia, jakie może miec niemowlę.

Uwielbiam jej głowę. Nie używam innego słowa, niż głowinka. Taka dziewczęca w moim odczuciu.

Długie rzęsy okalają promieniście jej wąskie usmiechy oczu.   

Ze zdziwieniem wspominam Jagody początki z nami, kiedy tak ciężko jej było zaadoptowac się do świata na zewnątrz brzucha. Wyszlochała tyle łez, próbując poradzic sobie z nowym otoczeniem, mając do walki jedynie niezbyt dojrzały układ nerwowy.

Martwiłam się, że nie będzie się rozwijac, bo przecież całe dnie schodziły jej na stękaniu, naprężaniu się i pojękiwaniu. Martwiłam się, że cała jej energia zużyje się na walkę z bólami brzucha i niestrawnością. Wydawało się, że już nic z energii nie zostanie jej na rozwój i chłonięcie świata.

Ale poradziła sobie. Wyrosła. Przeszło jej.

Jej ogromna pogoda ducha wypłynęła na wierzch po kilku miesiącach, jak bańka powietrza na powierzchnię wody.

Nie mogę przestac się dziwic, że to ta sama dziewczynka.

Jagodyś, cieszak mały.

Zaobserwowana scenka na placu zabaw przekonuje mnie, dlaczego od zawsze coś się we mnie buntuje przed stosowaniem metody wychowawczej pod tytułem "Jak nie pójdziesz ze mną, to ja sobie idę sama".

Jest chłopiec i jest jego tata. Chłopiec trzyletni. Bawią się świetnie. Kiedy tata daje sygnał do odwrotu, chłopiec objawia typową reakcję dla młodszego pokolenia - nigdzie się nie wybiera. Namowę ojca głośno oprotestowuje. Ojciec lekko wyprowadzony z równowagi sięga po ostatni sposób:  "To ja idę do domu, a ty tu sobie siedź." Odwraca się i odchodzi. Chłopiec kręci się na karuzeli, ale ... i tu zaskoczenie - widząc ojca powoli oddalającego się, zmienia zdanie. Postanawia do niego dołączyc.

I tu następuje tragiczny finał, mianowicie ojciec nie wie, o tym, że osiągnął sukces wychowawczy swoją metodą, gdyż nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności tuż obok za ogrodzeniem robotnik wierci młotem pneumatycznym. Tata widzi swoje dziecko, ale z odległości kilku metrów go nie słyszy, nadal bardzo powoli zwiększając odległośc między sobą a dzieckiem, patrząc kątem oka na chłopca, machając mu ręką na pożegnanie. 

Ja stoję tuż obok karuzeli i słyszę chłopca. I widzę narastającą panikę. Na karuzeli, na krzesełku obok siedzi jakiś wyrostek, odpychając karuzelę nogą. Mały chłopiec rozpaczliwie chce zejśc, zeby pobiec za tatą, ale nie moze tego zrobic, ponieważ karuzela kręci się za szybko. Rozdzierający krzyk dziecka przecina odgłos młota pneumatycznego: "Tatoooooo, nie zostawiaj mnieeeee!" W sekundzie tryska łzami. Wyrostek nie zwraca uwagi na przerażonego chłopca, kręci dalej karuzelą. "Stooooop! Zatrzymaj kaluzeleeee!" - wrzeszczy malec - "Tatusiuuuuu, nie idź, plosze, tatusiu, nie zostawiaj mnieeee!".

Podbiegam i zatrzymuję karuzelę. Chłopiec rzuca się do taty, zaciska mu ramiona na szyi. Kiedy tata spostrzega z bliska twarz swojego dziecka, wydaje się zaskoczony. "Hej, chłopie, ale czemu tak płaczesz? Przecież nie zostawiłbym cię".

Nie zostawiłby go? To dlaczego minutę wcześniej tak twierdził?

Facet wydaje się byc w szoku. Prawdopodobnie jeszcze tydzień temu dziecko nic sobie nie robiło z takiego postawienia sprawy, beztrosko bawiło się dalej i metoda wydawała się miec słabe działanie sprawcze.

Ale pewnie w ciągu tego tygodnia nastąpił właśnie ten przełom w rozwoju mózgu chłopca, który sprawił, że dziecko doznało ataku paniki i przerażenia na myśl o tym, że ktoś, komu ufa, może go porzucic. Bo ten moment w rozwoju zawsze kiedyś przychodzi.

I nigdy nie wiadomo kiedy.

I zawsze, kiedy Grzesiek jako zbuntowany dwu i trzylatek wywrzaskiwał mi - to ty sobie idź, mamo, a ja tu sam zostanę! - odpowiadałam całkowicie zgodnie z prawdą - nigdzie nie pójdę, bo dorośli nie zostawiają swoich dzieci. To ty, mój drogi panie pójdziesz ze mną.

I żeby nie byc bielszą niż wybielacz do prania, przyznam się, że kusiło mnie nie raz pokazac mu plecy, kiedy ubrany od stóp do głów, postanawiał nagle nie wyjśc ze mną na spacer i krzyczał mi w twarz: "idz sobie sama!" Ma się w takiej sytuacji ochotę utrzec nosa małemu potworowi i faktycznie udac, że się wychodzi z mieszkania i według życzenia zostawia kawalera samego. Niech się przekona, czy mu będzie miło. Niech ma za swoje.

Nie przeczę, że to kuszące w takiej sytuacji.

Ale od zawsze uważałam, że oszustwo nie jest dobrą metodą wychowawczą. Bo przecież zaprawdę nie zamierzam zostawic dziecka samego. I przecież on w końcu przyłapie mnie na oszustwie i pewnego dnia zorientuje się. Groziła, że sobie pójdzie i nigdzie nie poszła. Jej groźby są nic nie warte.

Albo wpadnie w panikę.

Dlatego nigdy nie stosowałam tej metody. Ani tej, ani podobnych niespełnialnych gróźb - jeżeli tak się będziesz zachowywał, to nigdy więcej nie przyjdziemy na ten plac zabaw / nie przyjdzie do ciebie św. Mikołaj / pan cię zabierze / pies pogryzie.

*

I po czterech latach wiem już doskonale, dlaczego metoda "Idę sobie, pa pa" wzbudzała we mnie od zawsze jakiś nieokreślony blizej bunt.

Kilka tygodni temu wybieraliśmy się na wycieczkę do lasu i dziwny traf sprawił, że w pewnym momencie sprzed domu wszyscy się gdzieś ulotnili. Tata z dziadkiem weszli do garażu, babcia wsiadła do samochodu, a ja stanęłam za żywopłotem. Grześ zorientował się, że został sam. Widziałam go przez gałęzie, ale on nie widział mnie. I mimo, że nigdy nie bał się samotności, zasypia sam, nie potrzebuje lampki nocnej, świetnie się sam bawi, nigdy nie miał lęków separacyjnych, tym razem stało się inaczej - wpadł w nieopisaną panikę. Przerażonym głosem zawył "Mamusiuuuu, gdzie jesteś?"

Kiedy natychmiast pokazałam mu się zza żywopłotu, rzucił mi się w ramiona i z wyrzutem wypłakał mi takim głosem, jakiego nigdy u niego nie słyszałam: "Mówiłaś, że nigdy mnie nigdzie nie zostawisz! Mówiłaś, że dorośli nie zostawiają swoich dzieci! Tak bardzo się wystraszyłem, że zapomnieliście o mnie i pojechaliście, mamusiuuuuuu, tak bardzo się wystraszyłem...".

Drżał i płakał. Duży i dojrzały już przecież chłopiec, czterolatek, doskonale wiedzący, jak trafic do domu, poczuł się porzucony. Tuleniu i pocieszaniu nie było końca.

Bo w pewnym momencie następuje ten moment w rozwoju, kiedy wczesnodziecięca beztroska ustępuje miejsca nowej świadomości. I nie jestem w stanie przewidziec kiedy to nastąpi i czy któregoś razu, kiedy powiem - "To ja sobie idę", nie zrobię dziecku krzywdy.

Maj 2008

Patrzę sobie na to zdjęcie i wciąż mam wrażenie, że ono już tu było.

Poszperałam, poszperałam i proszę bardzo:

Czerwiec 2007

A teraz znajdź różnice. :))

(Dobrze, że jest jescze co uchwycić :))

Dzień doprawiony szczyptą paniki. Mojej. Pierwszy raz w życiu zostałam zaatakowana przez kleszcza, co mocno przeżywam.

Całą historię gwoli ciekawostki opowiedziałam Grzesiowi - przybrałam oczywiście odpowiednio spokojny i umiarkowanie nieznerwicowany ton, aby nadmiernie dziecka nie niepokoić własnym panikowaniem.

- No i poszłam do lekarza i pani doktor wyciągnęła mi tego kleszcza ze skóry. Sama bym tego nie zrobiła.

- A czym ona go wyciągnęła? Palcami? - na twarzy Grześka intensywne myślenie.

- Pensetą. Chwyciła go tymi szczypcami za wystający odwłok i pociągnęła. Bardzo krótko to trwało i nie było straszne.

- Aha.

Chwila na zarejestrowanie informacji w czteroletnich zwojach mózgu. Widać, że przetwarza.

I pytanie, którego NAJMNIEJ się spodziewałam.:

- Mamusiu, a czy jego to bolało?

- Kogo?.... - myślałam, że się przesłyszłam, ja tutaj cierpię katusze wyobrażając sobie boreliozy i inne straszne rzeczy, czuję wielką, ogromną krzywdę własną i nienawiść do całego rodzaju pajęczaków, a moje dziecko pyta z troską o to, czy go bolało.

- No, tego kleszcza. Jak ona go tak chwyciła i ciągnęła.

I chwilę później:

- A ta pani doktor darowała mu potem wolność? Wypuściła go przez okno, żeby mógł sobie dalej swobodnie żyć?

Grzesiaczek. Moje złote dziecko.

Ale cóż. Mam jednak nadzieję, że świat wygląda bardziej brutalnie i pani doktor krwiopijcy nie darowała.

Grzegorz zaposiadał rzemieniowy naszyjnik zwieńczony zębem. Nosi. Nie pozwala ściągnąć.

Podobno to kieł żarłacza białego, twierdzi chłopina. Wynalazł sobie ów wisiorek na stoisku chłopięcym w H&M i natychmiast zażądał kupna. Uległam, gdyż takie ozdoby ciała zgadzają się z moim własnym poczuciem estetyki i z dziką przyjemnością cieszenia oczu zawtórowałam zakupowi. Okazało się, że rzemykowa bransoletka będąca w komplecie z naszyjnikiem, jest za duża, usiadłam więc w jeden wieczór, odgrzebałam w głowie metodę supełków, uruchomiłam palce i powstała bransoletka specjalnie dla syna. Niejedna zresztą. Kilka na zmianę. (Manualne czynności mnie uspokajają).

* * *

Szef.

Jagoda robi pa-pa. (od kilku dni :)) )

Napotkany w lesie koń i spontaniczna chwila na grzbiecie.

Pamiątkowa fotka:

Rzadkie chwile spoczynku:

p.s. Jagoda widziała się z rehabilitantem. Jej mięśnie w lewej ręce i lewej nodze nie mają wzmożonego napięcia, a sposob w jaki  je podkurcza podczas pełzania, to kiepski nawyk, który pogonimy kilkoma prostymi cwiczeniami. Kamień z serca.

Poza tym zostaliśmy pochwaleni za brak chodzika, nie stawianie jeszcze dziecka na nogi, kładzenie od urodzenia na podłodze i nakłanianie do zabawy na brzuchu. Cóż za przyjemne uczucie, gdy ktoś z zewnątrz wystawia nam nagle piątkę za coś, co nam dotychczas wydawało się zupełnie naturalne. :)