toczy się powoli.

Grzegorz spędza ferie u babci na Podhalu.

Cały okrągły dzień mam dla Jagody.

Chłoniemy przedwczesną wiosnę. Latam z wózkiem, jak kot z pęcherzem. Dostaję kręćka energetycznego i mimo, że wiatr chce mi urwać głowę, drałuję w te i wewte, żeby się nałykać pierwszych zapachów.

Jagodzie raz na jakiś czas zdarza się brak wspólpracy na spacerze, ale - jak to u niej - nic nie dzieje się bez przyczyny.

Któregoś dnia już przy wejściu do parku włączył jej się alarm i nijak nie chciał się odprogramować. Już nawet doszło do całkiem sporego poświęcenia z mojej strony, mianowicie wychyliłam rąbka piersi spod kurtki, w nadziei, że chodziło o głód i za chwilę znowu spokojnie wrócimy do spacerowania. Nie chodziło.

- No popatrz, - mówię do Kasi, - nie mam pojęcia, co jej się dzieje. Z naszymi starszymi dziećmi jest już łatwiej w takich sytuacjach. Potrafią przynajmniej powiedzieć, o co im chodzi.

- Nie byłabym tego taka pewna. - ironizuje Kasia - "O co płaczesz, Tosiu?" "Nie wieeeeeeem".

Bywa i tak. :)

Nie było rady, spacer zakończyłyśmy z Jagodą przed czasem. Na gwałtowny lament nie dało się niczym zaradzić.

A w domu niektóre sprawy odsłoniły swoją kurtynę, okazało się na przykład, że Jagodzie dolega mega kupa, która wyjechała z pampersa na plecy, przemaczając koszulkę, polar i kombinezon.

Po przewinięciu było już odrobinę lepiej, choć Jagodysia nie do końca osiągnęła komfort psychiczny i wtedy okazało się, że w jej oku tkwi gigantyczny paproch. Zachęcam, abyście sobie wyobrazili wyciąganie takiego ustrojstwa z oka komuś, kto donośnie pomstuje swoje nieszczęście, mocno zaciskając powieki.

A kiedy kawałek liścia znalazł się już na zewnątrz, na Jagodę spłynął nagły, rozpływający się po ciele błogostan i obie odetchnęłyśmy z niekłamaną ulgą.

*

A ja większość dnia spędzam upajając się widokiem jej pełnej słodyczy twarzyczki i zachwycając się jej najpiękniejszymi błyszczącymi węglami, które przyglądają mi się z tak wielką miłością, że żaden aparat fotograficzny nie jest w stanie tego oddać.

- A tobie one też się podobają?

- Tak. Ale mnie się podobają wszystkie dziewczyny.

Cóż, tym trudniej dla niego. Twarda rzeczywistość wygląda tak, że kiedyś trzeba jednak którąś wybrać.

Ale póki co, można bawić się raz z jedną, raz z drugą.

Kiedy któregoś dnia w orzedszkolu Basia znika za drzwiami ze swoją mamą, Grześ wykrzykuje do drugiej swojej połowicy:

- Maju, Basia już poszła do domu, teraz ty możesz się bawić ze mną!

Jakże prosty jest świat w takim wieku.

Grzegorzowi niebawem stuknie czterolecie.

Tak wiele wydarzeń straciło na ważności w obliczu tych długich czterech lat. Przeżywanie punktów w czasie, kiedy dziecko zaczyna robić nowe czynności - blednie i zawierusza się w tłumie wspomnień. Bo kto teraz w ogóle pamięta, że chłopiec mając dwa miesiące nie trzymał główki ciągnięty za ręce, że pediatra skierowała go do neurologa i zapowiadała rehabilitację, jeżeli rychło nie nastąpi poprawa. Dwa tygodnie później nadrobił stratę, ja jednak nie nadrobiłam już straconych ze zmartwienia kilogramów. Wizja, że niedotlenienie przy porodzie zostawiło swoje piętno, wisiała w powietrzu.

A kto teraz pamięta, że raczkował mając 7 miesięcy, robił "kosi kosi" mając 6 i pół i "pa pa" mając 7, ale chodzić zaczął przy czternastu? I kto pamięta, że samodzielne pokonywanie schodów sprawiało mu problem prawie rok dłużej, niż powinno?

Matka jego pamięta, ale w obliczu czterech lat ważkość występowania tych punktów w czasie powoli topnieje.

*

Wertuję przy porannej kanapce gazetę przeznaczoną dla matek, przerzucając kartki z dyżurnymi tytułami powtarzanymi od czterech lat cyklicznie, które mało nadają się do powtórnego studiowania. W końcu wpada mi w oczy tabelka rozwojowa. Hm hm, to takie cuda powinna Jagoda robić mając cztery miesiace, hm hm. Oświeca mnie myśl, że wtedy przy Grzesiu doskonale wiedziałam już miesiąc wcześniej, jakie cuda powinien robić w najbliższym czasie. I wszystko pieczołowicie zapisywałam. A tym razem mniej poświęcam temu uwagi.

Studiując dziś tabelę, z satysfakcją godną fabrykanta produktu imieniem Jagoda, uspokajam się, że wszystko idzie jak należy. Nawet w co poniektórych dziedzinach nieznacznie szybciej.

Na boczki się obraca, więc jest git. Głowę i nogi przyciąga do brzucha, robiąc kołyskę, a także zapiera się stopami i tworzy mostek, norma zatem wykonana. Na przedramionach podparta trzyma głowę zdecydowanie dłużej, niż 10 mintut, sięga po rzeczy leżąc na brzuchu i dwa razy wyszło jej przemanewrowanie korpusu z pleców na brzuch, czyli jest lepiej, niż przewiduje tabela. I śmieje się w głos, dotyka badawczo naszych twarzy, zaczepia ofiary wzrokiem, wydaje odgłosy. 

Notuję dziś zatem skrzętnie owe czynności, ozdabiając je szlaczkiem matczynej miłości i dumy, chowam sobie do szufladki, aby nie stracić w natłoku wspomnień. Ale stoicko przewiduję, że za cztery lata przede wszystkim będziemy pamiętać, jaka była w tym czasie urocza i w głowach zostanie nam głównie jej obecna nieodparta słodycz.

Kawa w porcelanowej filiżance, ciche popołudnie, chwila ulgi, nagroda dla zmysłów. Zanurzam usta w najbardziej cenionym przeze mnie płynie tego świata i przymykam na chwilę oczy.

Ze względu na Jagody utraconą beznadziejnie po antybiotyku odporność, postanowiliśmy omijać skupiska ludzkie, w związku z czym muszę zadowolić się kawą tylko we własnym domu, tylko we własnym towarzystwie. Wyciągam więc najbardziej elegancką filiżankę z zastawu "na ważne okazje" i przez 3 minuty i 40 sekund staram się rozkoszować namiastką salonów i aromatem niezbyt mocnej czarnej z odrobiną mleka, darując swoim zmysłom moment błogości.

3 minuty i 40 sekund to dokładnie tyle, ile zostało mi czasu.

21 minut temu Jagoda zapadła w drzemkę i w ciągu tych 21 minut udało mi się dokonać cudów - nastawić sobie kawe, dokończyć rozwieszanie pranie z rana, rozlozyc Grzesiowi warsztat malarski, zaopatrzyć go we wszelki możliwy prowiant, aby zapobiec jakiejkolwiek okazji do przerwania mi kawopicia, zetrzeć okruszki z blatu, przelecieć mieszkanie lotem kaczki nad stawem, pikując raz po raz celem pozbierania brudnych kubków z całej mieszkalnej powierzchni, dołożyć naczyń do czekającej od rana półpełnej zmywarki, puścić ją, nalać sobie kawę i usiąść. Co za prędkość!

Za trzy minuty i 40 sekund Jagoda się obudzi. Ten moment mam tylko dla siebie.

Świadomość że muszę go wykorzystać w absolutnie każdej sekundzie, zupełnie mnie oszałamia.

Siedzę więc, popijam kawę - raczej szybkimi łykami, żeby zmieścić się w czasie i oddaję się kontemplowaniu wolnej chwili.

Cóż, dobrze jest tak usiąść, tylko po to, żeby nacieszyć się czasem wyłącznie dla siebie.

Zegar wybije już za chwilkę 25 minut snu małej księżniczki, mój osobisty wolny czas stanie się dokonany. Następna drzemka za dwie godziny. Wtedy z rozkoszą napiję się dobrej herbaty. W eleganckiej filiżance. Trochę pokontempluję. Przez trzy minuty.

Ale dobrze wiedziałam, że tak będzie, więc nie narzekam. Tak tylko zadziornie droczę się z rzeczywistością. :)

zarysowuje zimę kolorami.


Jagoda w koszulce w grochy i spódniczce.
Autor prosi o niemylenie fryzury z jeżykiem. Tutaj jest rzeczywiste odzwierciedlenie siostrzanej czupryny - "malutko włosków i do tego takie króciutkie jak u myszki."

*

 

Łódź z żaglem, sterem, oknami na burcie, barierką i dzwonkiem na słupku, przypominającym maruderom, że czas wypływać. Do rysowania żagla przydała się ekierka.


*
 

Dom na kawałku pudła. Farby.


*
 

Zębaty pajacyk.


*

Mieszkalny samochód campingowy stojący pod chmurką, posiada okno, drzwi, błotniki oraz kolor karoserii niczym hippisowski busik. Kredki oleiste do płótna sprawdzają się świetnie na tekturkach i kartonach.

*

Ot, Gregory nie dał się szarości z zewnątrz.